Η βελτίωση της αποτελεσματικότητας της θεραπείας των ασθενών με κακοήθη νεοπλάσματα είναι ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της σύγχρονης ογκολογίας. Οι κύριες μέθοδοι θεραπείας της ογοπαθολογίας (χειρουργική επέμβαση, χημική και ακτινοθεραπεία) κατευθύνονται μόνο στην εξάλειψη του όγκου, αλλά δεν είναι ικανά να αφαιρέσουν όλα τα κύτταρα του όγκου από το σώμα . Τα τελευταία χρόνια, είναι πείθει ότι οι ανοσοποιητικοί μηχανισμοί διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση νεοπλασμάτων πολύ πριν από την κλινική τους ανίχνευση και έναν εξίσου σημαντικό ρόλο στο σώμα του σώματος μετά την απαλλαγή από τον όγκο.
Περιεχόμενο
Η εμφάνιση του όγκου προηγείται και προωθεί την αποδυνάμωση της ανοσολογικής εποπτείας της αντιγονικής ομοιοστασίας του σώματος και στη διαδικασία ανάπτυξης όγκου, οι μηχανισμοί που εξασφαλίζουν ότι συχνά αναπτύσσονται μηχανισμοί «Κατάλυμα» Κύτταρα όγκου από την επίβλεψη από το ανοσοποιητικό σύστημα. Επιπλέον, η λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος έχει επιπλέον αρνητικό αντίκτυπο στρες, αναισθησία, χειρουργική βλάβη, χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία, ηλικία ασθενών, χαρακτηριστικά της μετεγχειρητικής περιόδου και άλλων παραγόντων. Όλα αυτά καθιστούν δυνατή την συμπερίληψη ότι είναι δυνατόν να αυξηθεί σημαντικά η αποτελεσματικότητα των βασικών μεθόδων θεραπείας της ογοπαθολογίας χρησιμοποιώντας θεραπεία με ανοσορυθμιστικά φάρμακα.
Παρά τις δυσκολίες και τη διαθεσιμότητα ακόμη και των ανεπίλυτων ζητημάτων, η ανοσοθεραπεία έχει πολλά πλεονεκτήματα έναντι της χημικής και ακτινοθεραπείας. Αυτός ο τύπος θεραπείας δρα επί των κυττάρων των νεοπλασμάτων έμμεσα — μέσω της ενεργοποίησης του ανοσοποιητικού συστήματος στο σύνολό του και απευθείας — Μέσω της ενεργοποίησης των λειτουργιών των κυττάρων δολοφόνων, χωρίς να καταστρέφουν τα φυσιολογικά κύτταρα του σώματος. Ταυτόχρονα, οι δυνατότητες της ανοσοθεραπείας στην ογκολογία μπορούν να περιοριστούν στην περίπτωση μείωσης της ανοσολογίας του ασθενούς, καθώς και την ανάπτυξη της ανοσολογικής ανοχής στην προοδευτική ανάπτυξη του νεοπλάσματος, η οποία απαιτεί την ανάγκη να αφαιρεθούν το χύμα της κύριας μάζας κυττάρων όγκου κατά τη διάρκεια της συνολικής θεραπείας των ασθενών με την οποποποπαθολογία.
Η σύγχρονη ακτινοβολία και η χημειοθεραπεία είναι οι κύριες μέθοδοι θεραπείας των ογκολογικών ασθενών. Προκειμένου να αυξηθεί η αποτελεσματικότητα της αντικαρκινικής θεραπείας, αναπτύσσονται ολοένα και πιο επιθετικές συστήματα ακτινοβολίας και χημειοθεραπευτικής θεραπείας. Ωστόσο, η εντατικοποίηση της κύριας θεραπείας οδηγεί στην ανάπτυξη έντονων λειτουργικών και ποσοτικών διαταραχών στο ανοσοποιητικό σύστημα, τα οποία υλοποιούνται από αυτοάνοσες, αλλεργικές και μολυσματικές επιπλοκές. Αναπτύχθηκαν επιπλοκές, με τη σειρά τους, εμποδίζουν την κύρια θεραπεία στη βέλτιστη λειτουργία, μειώνοντας την αποτελεσματικότητά του και επιδεινώσει την ποιότητα ζωής των ασθενών
Ως εκ τούτου, στο παρόν στάδιο, δίνεται μεγάλη προσοχή στην κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος ασθενών με καρκίνο και τη χρήση της ανοσοριστικής θεραπείας στη διαδικασία πολύπλοκης θεραπείας των ασθενών
Στην περίπλοκη θεραπεία των ογκολογικών ασθενών, οι πλέον κατάλληλες είναι η χρήση ανοσοτροποποιών — Τα φάρμακα που σε θεραπευτικές δόσεις ενεργούν κυρίως στους τροποποιημένους δείκτες, ομαλοποιώντας τις κύριες λειτουργίες του ανοσοποιητικού συστήματος
Τα τελευταία χρόνια, μια προετοιμασία πεπτιδίου του GA-40 είναι αρκετά αποτελεσματική στην πρακτική του καρκίνου. Σε αντίθεση με τις ορμόνες, το GA-40 έχει ανοσορρυθμιζόμενη επίδραση στα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος. Ο ανεξάρτητος χαρακτήρας της δράσης του φαρμάκου δημιουργεί ένα ορισμένο πλεονέκτημα σε σύγκριση με τη χρήση ορμονών και αποφεύγει την επιδείνωση της φλεγμονής Cancroxy, μειώνει την καταστολή της αντικαρκινικής ανοσίας. Αυτή η περίσταση έχει εξαιρετική σημασία για την ανοσοδιαμόρφωση στους ογκολογικούς ασθενείς. Το GA-40 έχει ένα ευρύ φάσμα κανονιστικής δράσης και η κλινική του αποτελεσματικότητα βασίζεται στην ικανότητα εν μέρει ή πλήρως αποκατασταθεί τους δείκτες του Τ-κυττάρου, της φαγοκυτταρικής ανοσίας, για την ομαλοποίηση των προϊόντων των προ-φλεγμονωδών διαμεσολαβητών, για να εξασφαλιστεί η διόρθωση του το αντιοξειδωτικό σύστημα οξειδοαναγωγής και το μεταβολισμό των λιπιδίων.
Η χρήση επαρκούς θεραπείας ανοσοκανωτής συμβάλλει στην πρόληψη των μετεγχειρητικών επιπλοκών, η εξάλειψη των παρενεργειών της χημειοθεραπείας, με αποτέλεσμα ένα πλήρες πρόγραμμα θεραπείας και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών καρκίνου.
Η ποικιλομορφία των θετικών κλινικών και ανοσολογικών επιπτώσεων, η απουσία αντενδείξεων θα πρέπει να συμβάλει στην ευρύτερη εισαγωγή αυτών των φαρμάκων σε πρακτική ογκολογία για τη διόρθωση των καταστάσεων της ανοσοανεπάρκειας, την διέγερση του λευκοποποδρομητή, την εξάλειψη των παρενεργειών της ακτινοβολίας και της χημειοθεραπείας, αυξάνοντας το συνολικό και άνευ όρων επιβίωση των ασθενών με την οποπαθοπαθολογία, βελτιώνοντας την ποιότητα της ζωής τους.
